STANISŁAW GÓRECKI
Urodzony w 1948 r. w Wałbrzychu. Studia na Wydziale Grafiki w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach prof. W. Kunza, M.Wejmana i prof. W.Chomicza. Dyplom otrzymał w roku 1974. W latach 1974 – 1997 prowadził Zajęcia w Instytucie Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie. W latach 1992-1993 prowadził zajęcia w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Od roku 2002 prowadzi zajęcia w Instytucie Edukacji Artystycznej w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej im. J.Grodka w Sanoku. Obecnie jest profesorem zw. na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Rzeszowskiego.

Zorganizował ponad 100 wystawach indywidualnych mn.: Kielce, Lublin, Białystok, Gdańsk, Rzeszów, Olsztyn, Przemyśl, Zamość, Kraków, Lubaczów, Jarosław, Balassagyarmat -Węgry, Berlin, Baden-Baden, Inzlingen- Niemcy, Strasbourg- Francja, Koszyce-Słowacja, Lwów, Truskawiec- Ukraina, oraz brał udział w ponad 100 wystawach zbiorowych: środowiskowych, ogólnopolskich, i międzynarodowych w kraju i zagranicą (m. innymi : Warszawa, Kraków, Gdańsk, Poznań, Lublin, Rzeszów) międzynarodowych w kraju i za granicą (m. innymi: Ankara-Turcja, Bańska Bystrzyca-Słowacja, Bazylea-Szwajcaria, Couvin-Belgia, Baden-Baden-Niemcy, Auburn – USA), Austria, Paliano-Włochy, Montedoro- Sycylia

„Od najdawniejszych czasów rysunek był przekazem informacji o naturze, a także sposobem porozumiewania się człowieka. Jest on prosty w realizacji, pozwala na szybkie wyrażanie emocji i informacji o relacjach, jakie zachodzą między człowiekiem a otoczeniem. Na przestrzeni wieków odgrywał bardzo ważną rolę w rozwoju cywilizacji i sztuki. Posługiwali się nim nie tylko artyści, ale i przedstawiciele wszystkich dziedzin nauki i zawodów. Rysunki na małych formatach pozwalały mi kontynuować pasję. Ołówek lub długopis stanowiły wystarczająco dobre narzędzie. Wypracowana umiejętność skupienia się w każdej okoliczności, dawała możliwość kontynuacji procesu twórczego. Skupiałem uwagę na poszukiwaniu formy i działaniu światła, które pozwoliło precyzować powstanie rozświetlonych przestrzeni. Inspirowało mnie wywoływanie nastroju, który sprawiał atmosferę tajemnicy. Zdaję sobie sprawę że mój sposób rysowania nie musi być jedyną metodą dochodzenia do własnej drogi twórczej.”

MARIA GÓRECKA
Urodzona 2 sierpnia 1951 roku w Zagórzu. Studia artystyczne na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w pracowni profesora Antoniego Hajdeckiego w 1975 roku. W latach 1976-1995 pracowała jako nauczyciel akademicki w IWA UMCS w Lublinie, prowadząc pracownię w Zakładzie Rzeźby. W roku 1995 podjęła pracę w Instytucie Wy-chowania Plastycznego WSP w Rzeszowie. Obecnie jest profesorem w Uniwersytecie Rzeszowskim na Wydziale Sztuki.

UDZIAŁ W PONAD PIĘĆDZIESIĘCIU WYSTAWACH INDYWIDUALNYCH.
W KRAJU: Lublin, Białystok. Rzeszów, Przemyśl, Sandomierz, Dębica, Tyczyn, Przemyśl, Iwonicz, Nysa, Paczków, Dukla, Jasło, Sanok, Kielce, Kraków, Jarosław.
ZA GRANICĄ: Berlin – Niemcy, Koszyce- Słowacja, Wiedeń, Miami- Floryda, Lwów- Ukraina, Truskawiec- Ukraina

„Celem moich wszelkich poszukiwań artystycznych jest ruch, zmienność i działanie. Przyjmuję jako cel moich realizacji twórczych analizę praw natury, która tworzy porządek i jest bazą . Natura inspiruje ponieważ odkrywam w niej ulotność, zróżnicowanie, zaskoczenie, wyrafinowaną niepowtarzalną formę i związki jakie zachodzą między jej układem. Podstawy to kompozycja, dominacje, wyciszenia, relacje form, ich charakter, ciężary. Nie interesuje mnie strona literacka, przenośnia czy anegdota, chcę mówić jej formą, jej charakterem, jej wyrazem, jej bogatą zaskakującą bryłą, jej odkryciem, odbiciem i tajemnicą. Koniecznością jest zwrócenie uwagi na czynnik światła. W przestrzeni jak i na płaszczyźnie światło jest jednym z istotnych czynników: eksponuje formę, odkrywa niepowtarzalne plany, tworzy tajemnicę, nastrój, wyciszenie. Jest sprawcą kształtowania i zmienności, tworzy całą gamę refleksów, rozmaitości, syntezy aż do delikatnych wyciszeń.”